ΛΗΜΝΙΑ ΓΗ

Η ΛΗΜΝΙΑ ΓΗ ΗΤΑΝ ΦΑΡΜΑΚΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ  ΜΕ ΕΥΡΥΤΑΤΗ ΔΙΑΔΟΣΗ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 19Ο ΑΙΩΝΑ.

Η Λημνία γη αναφέρεται από τα αρχαία χρόνια ως υλικό με ποικίλες φαρμακευτικές ιδιότητες. Θεωρούσαν πως είχε αιμοστατική δράση, θεράπευε τη δυσεντερία, ανακούφιζε το έλκος στομάχου, εξουδετέρωνε το δηλητήριο των φιδιών και ως αλοιφή ήταν κατάλληλη για τις φλεγμονές των οφθαλμών.

ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΛΗΜΝΙΑ ΓΗ

Εξορυσσόταν με τελετουργικό τρόπο από το σημείο που είχε πέσει ο Ήφαιστος στη Λήμνο, αφού κατά το μύθο με τη βοήθειά της θεράπευσε τα τραύματά του. Επίσης, ο Φιλοκτήτης με Λημνία γη θεράπευσε το πληγωμένο από δάγκωμα φιδιού πόδι του, όπως αναφέρει ο Φιλόστρατος στο έργο του "Ηρωικός":
"... καταλειφθήναι μεν γαρ εν Λήμνω τον Φιλοκτήτην ...ιαθήναι δε αυτόν αυτίκα υπό της βώλου της Λημνίας, ες ην λέγεται πεσείν ο Ήφαιστος."
Για πρώτη φορά γίνεται μνεία της από τον Ηρόδοτο. Στη συνέχεια πολλοί λόγιοι και γιατροί της αρχαιότητας τη μελέτησαν, τη χρησιμοποίησαν και έγραψαν γι’ αυτή, όπως οι: Θεόφραστος, Βιτρούβιος, Πλίνιος, Διοσκουρίδης, Φλάβιος Φιλόστρατος κ.ά. Όμως, εκείνος που διέδωσε τη φήμη της λημνίας γης ήταν ο Γαληνός από την Πέργαμο, ο μέγιστος μετά τον Ιπποκράτη ιατρός της αρχαιότητας. Το 167 μ.Χ. επισκέφθηκε τη Λήμνο για να αποκτήσει
άμεση γνώμη γι’ αυτή, παρακολούθησε την τελετή εξόρυξης και αγόρασε 20.000 δισκία.

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟΝ ΤΟΥ ΦΙΛΟΚΤΗΤΗ ΣΤΗΝ ΛΗΜΝΟ
 

Στις ιστορικές πηγές η «Λημνία γη» συναντάται πολλές φορές και αρκετοί την υποδεικνύουν ως επίσημο φάρμακο και αναφέρονται σε αυτή με επαινετικά σχόλια, όπως στο βιβλίο περί «Οξέων ουσιών θεραπευτικών» του Αρεταίου Καππαδόκη (2^ος αι. π.α.χ.χ.), στο σύγγραμμα «Περί λίθων» του Θεόφραστου, στα «Θηριακά» του Νίκανδρου, στο «Περί ύλης ιατρικής» του Διοσκουρίδη, στον Ηρόφιλο, στον Ηρόδοτο, στον Ασκληπιάδη, στον Ανδρόμαχο, στον Δαμοκράτη, στον Αρχιγένη, στον Ορειβάσιο, στον Άντυλλο, στον Φιλούμενο, στον Άγυρτο, στον Γαληνό, στον Πολύαινο, στον Φιλόστρατο και στους Ρωμαίους Βιτρούβιο, Μάρκο Πολλίων, Κορνήλιο Κέλσο και στη «Φυσική Ιστορία» του Πλίνιου όπου την αναφέρουν ως «terra Lemnia» (γη Λημνία) και «terra Sigillata» (γη σφραγισμένη).

Ο Γαληνός αναφέρει πως η «Λημνία γη» μπορούσε να θεραπεύσει την πανώλη και όλες τις επιδημίες. Ακόμα, την χρησιμοποιούσαν σαν αντίδοτο για δηλητήρια, δαγκώματα φιδιών και σε πληγές που επουλώνονταν δύσκολα. Ως αλοιφή ανακούφιζε τις φλεγμονές γύρω από τα μάτια. Ανακατεμένη με ξύδι βοηθούσε σε περιπτώσεις εμετών και αιμοπτύσεων. Ήταν θεραπευτικό για όλους τους πόνους και οι γυναίκες το έπιναν σε περίπτωση υπερβολικής εμμηνορροής ή για να επισπεύσουν τη γέννα. Αναφέρει πως ο ίδιος επισκέφθηκε την Λήμνο, «έπλευσα δε και ες Λήμνον, δι΄ ουδέν άλλο η δια την Λημνίας, είτε γην εθέλει τις ονομάζει, είτε σφραγίδα» και προμηθεύτηκε 20.000 κομμάτια για τα πειράματά του προς επιβεβαίωση των ιδιοτήτων και της χρησιμότητάς της. Οι υποδείξεις του για τη σκοπιμότητα και αξία του φαρμάκου, αναμφίβολα βοήθησαν στην διάδοσή του σε όλο τον κόσμο. «Δεν αποτελεί υπερβολή ,να λεχθεί ότι η χρήση του εμπορικού σήματος στη φαρμακευτική συσκευασία προς αναγνώριση ενός προϊόντος ορισμένης πηγής, κατ΄ αρχήν επινοήθηκε και εφαρμόστηκε στη Λημνία γη. Φαίνεται ότι από τότε κατανοήθηκε το ελκυστικό πλεονέκτημα μιας τέτοιας εγγύησης ως μέσον απόκτησης της εμπιστοσύνης των πελατών, αλλά και του εμπορικού συμφέροντος. Ήταν στην πραγματικότητα μια συνήθεια, η οποία στην εποχή μας έχει αναγνωρισθεί ως τρόπος προστασίας δικαιωμάτων και συμφερόντων και του αγοραστού και του πωλητού.» (Σ.Α. Παξιμαδάς)

Οι σποραδικές αναφορές διαφόρων ιατρών της βυζαντινής εποχής, σηματοδοτούν ότι συνεχίστηκε η εξόρυξη και η χρήση της κατά τη μακροχρόνια αυτή περίοδο. Την έχουν υπόψη τους οι: Αλέξανδρος Τραλιανός, Αέτιος Αμιδινός, Κασσιανός Βάσος, Παύλος Αιγινήτης, Λέων ιατρός, Θεοφάνης Νόννος, Σιμεών Μάγιστρος, ενώ αναφέρεται σε συριακά και αραβικά ιατρικά έργα. Από την εποχή της Αναγέννησης η φήμη της φθάνει και στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι οι περιηγητές που επισκέφθηκαν ή έγραψαν για τη Λήμνο ως το 19ο αιώνα, να αναφέρονται σ’ αυτήν.

Η εξόρυξη

Στην αρχαιότητα η τελετή της εξόρυξης της λημνίας γης καθαγιαζόταν από ιέρεια που ερχόταν από την πρωτεύουσα της Λήμνου, Ηφαιστία στις 6 Μαΐου, ενωρίς το πρωί ώστε το χώμα να είναι μαλακό από την υγρασία. Εν συνεχεία μεταφερόταν στην πόλη, όπου έπειτα από σχετική κατεργασία, συσκευαζόταν σε δισκία και σφραγιζόταν με τη μορφή μιας αίγας ή της θεάς Άρτεμης. Υπήρξε το πρώτο τυποποιημένο φάρμακο στην ιστορία της ιατρικής.
Κατά τους χριστιανικούς χρόνους η τελετή συνδυάστηκε με την εορτή του Σωτήρος και γινόταν στις 6 Αυγούστου. Η σφραγίδα έφερε τη μορφή του Χριστού και την αποκαλούσαν αγιόχωμα.

Η ΗΦΑΙΣΤΙΑ

Στα χρόνια της τουρκοκρατίας σφραγιζόταν με την ημισέληνο ή με άλλες επίσημες οθωμανικές σφραγίδες που έγραφαν tin imachton (σφραγισμένος πηλός). Στην Ευρώπη ήταν γνωστή ως terra lemnia ή terra sigillata (σφραγισμένη γη). Η τελετή είχε χαρακτήρα παλλημνιακής εορτής. Γινόταν από χριστιανό ιερέα παρουσία επισήμων, Ελλήνων και Τούρκων, και πλήθους κόσμου, όπως περιγράφει ο Belon (1548) και φαίνεται σε σχετική ξυλογραφία του 16ου αιώνα (Thevet). Το δικαίωμα εκμετάλλευσης της ιαματικής γης είχε ο Τούρκος σούμπασης και αργότερα ο χότζας του κοντινού χωριού Άγιος Υπάτιος, όπου γινόταν η κατεργασία και η σφράγιση. Μέρος του χώματος, αυστηρά για προσωπική χρήση, δινόταν στους παρευρισκόμενους στην τελετή, ενώ από το 17ο αιώνα μια ποσότητα δινόταν στους ντόπιους αγγειοπλάστες ως τις αρχές του 20ού αιώνα. Ο παπά-Αγγελής Μιχέλης σε μια μικρή ιστορική-λαογραφική μελέτη που δημοσίευσε το 1934 γράφει:
"Ο εις Άγιον Υπάτιον διαμένων Χότζας έδιδεν εις τους λαγηνάδες το χώμα τούτο και κατεσκεύαζον αγγεία, τα οποία εσφράγιζεν με την σφραγίδα του διαλαμβάνουσαν «Κιούλ Μεκτούμ» δηλαδή εξουδετέρωσις δηλητηρίου."
Η θέση από την οποία εξορυσσόταν εντοπίζεται στο λόφο Δεσπότης, το Μόσυχλο των αρχαίων, μεταξύ των χωριών Ρεπανίδι, Κότσινος και Βάρος, νότια του εξωκλησιού του Σωτήρος. Προφανώς, ο λόφος "Δεσπότης" οφείλει το όνομά του στο διοικητή του νησιού, ο οποίος έφερε τον τίτλο «Δεσπότης της Λήμνου» στα ύστερα βυζαντινά χρόνια και λογικά διαφέντευε τη θέση της Λημνίας γης.
ΤΟ ΡΕΠΑΝΙΔΗ
Το χωριό πρωτοαναφέρεται ως Ρεπανίδιον το 1285 σε απογραφικό πρακτικό που αφορά ιδιοκτησίες της μονής "Πτέρις". Η Πτέρις ή το Πτέριν ήταν μονή της Λήμνου κοντά στα Τσιμάνδρια. Μεταξύ άλλων κατείχε και "το ευκτήριον της Οδηγητρίας, το εις το Ρεπανίδιον, με τον τόπο του". Στο Ρεπανίδι κατοικούσαν κάποιοι από τους 28 συνολικά παροίκους που είχε σε όλη τη Λήμνο.
Το 1418 ο Buondelmonti σημειώνει το χωριό ως Rapagnidi (Ραπανίδι) και το τοποθετεί στο εσωτερικό του νησιού. Η επόμενη αναφορά είναι του Belon (1548), ο οποίος εγκαταστάθηκε στο χωριό για αρκετές ημέρες προκειμένου να πραγματοποιήσει κοντινές εκδρομές στην Ηφαιστία, στο λόφο της Λημνίας γης κ.α. Το αναφέρει επανειλημμένα ως Rapagnidi και έτσι το σημειώνει σε χάρτη έκδοσης 1588. Γράφει ότι βρισκόταν κοντά στο λιμάνι των Εκατό Κεφαλών, τις οποίες επίσης σημειώνει στο χάρτη του 1588 ως Ecato Cephales.
Τις Eqaton Cephales σημειώνει κι ο Buondelmonti (1418) στο λόφο της Ηφαιστίας. Το λιμάνι τους βρισκόταν εν χρήσει και στα χρόνια του Piri Reis (1521), ο οποίος το σημειώνει στους χάρτες του ως "Limãn-i-jüz baš: Λιμάνι των Εκατό Κεφαλών". Ο Belon προσθέτει ότι το Ρεπανίδι απείχε έξι τουφεκιές από το λόφο του Κότσινου και τρεις από ένα λιμάνι, όπου ψάρευαν με αρμίδι και γρίπο.
Η πληροφορία αυτή σημαίνει ότι το χωριό δεν είχε ακόμα μεταφερθεί στη σημερινή θέση και ότι βρισκόταν περίπου στη θέση του Αγίου Υπατίου. Κοντά στο χωριό βρήκε και το μοναδικό δάσος της Λήμνου, αποτελούμενο από οξιές και δρυς (aesculi), τον καρπό των οποίων χρησιμοποιούσαν στην κατεργασία δερμάτων. Το 1611 αναφέρεται ότι πειρατές λεηλάτησαν ένα καΐκι με 13 ναύτες, το οποίο μετέφερε βελανίδια από τη Λήμνο στη Σαμοθράκη, γεγονός που δείχνει ότι γινόταν κι εξαγωγή βελανιδιών. Αρκετές βελανιδιές επιβιώνουν μέχρι σήμερα στην περιοχή.
Επίσης, το χωριό αναφέρεται: από το γιατρό Albacario (τέλη 16ου αιώνα) ως Raponidi που το επισκέφθηκε αναζητώντας τη Λημνία γη, στο χάρτη του Choiseul-Gouffier (1785) ως Herpagni, από τον Lacroix (1829) ως Ραπανίδι κι από τον Conze (1858) ως Drepanidi. Ο τελευταίος διευκρινίζει ότι δεν είναι το ίδιο χωριό με τον Άγιο Υπάτιο, όπως σημειωνόταν σε αγγλικούς χάρτες της εποχής του. Εδώ έχουμε την πληροφορία, ότι αν και το 1858 το χωριό είχε μεταφερθεί, εν τούτοις σε παλιότερους χάρτες σημειωνόταν ακόμα στον Ανυπάτη. Επομένως, η μετακίνηση δεν πρέπει να είχε γίνει πολύ παλιότερα αλλά περίπου στις αρχές του 19ου αιώνα.
Ο Conze πηγαίνοντας προς το πηγάδι της λημνίας γης περπάτησε δίπλα από τις γούβες, πιθάρια που είναι σκαλισμένα στο βράχο (βίνα), στα οποία αφήνουν το μούστο να βράσει πριν τον μεταφέρουν σε βαρέλια. Επίσης, σχεδίασε ένα αρχαίο ταφικό αγγείο προερχόμενο από την Ηφαιστία, το οποίο κατείχε ένας καφετζής του χωριού, ο Αναγνώστης Παπασάββας. Αργότερα πουλήθηκε στο Λούβρο. Ως Drepanidi σημειώνεται και στο χάρτη του De Launay (1898) ενώ ο Fredrich (1904) το σημειώνει σωστά Repanidi.

 Το εξωκλήσι του Σωτήρος

Το εξωκλήσι του Σωτήρος αναφέρεται από το 1320 ως πατριαρχική εξαρχία με το όνομα Χριστός Σωτήρ εν τω Παλαιολάκκω, όπου ως Παλαιόλακκο πρέπει να θεωρήσουμε το σημείο εξόρυξης της λημνίας γης, το οποίο είχε αποκτήσει τη μορφή πηγαδιού από τη μακροχρόνια εξόρυξη και καλυπτόταν για να μην αποξηραίνεται. Σε πατριαρχικό έγγραφο του 1565 σημειώνεται: "...ο Σωτήρ ο εις το Κότζιν εν ω γίνεται το αγιόχωμα" ως μετόχι της μονής Μεγ. Λαύρας, το οποίο κατείχε αυθαιρέτως η μητρόπολη Λήμνου.
Το εκκλησάκι συνέχισε να υπάρχει στην ίδια θέση κοντά στην πηγή Φτελίδια, όπως προκύπτει από περιγραφές περιηγητών σε όλη την περίοδο της τουρκοκρατίας (Belon 1548, Thevet 1554, Covel 1677, Dapper 1688, Choiseul-Gouffier 1785, Conze 1858, Fredrich 1904). Τη σημερινή του μορφή έλαβε το 1950, ενώ στο εσωτερικό του σώζεται εικόνα του 1880.

Θεραπευτικές ιδιότητες

Αναλύσεις τόσο του παρελθόντος όσο και σύγχρονες αποκαλύπτουν πως η Λημνία γη αποτελείται κυρίως από πυριτική άργιλο και αλουμίνα. Περιέχει επίσης υψηλό ποσοστό οξειδίων του σιδήρου (4-6%) που της δίνουν χαρακτηριστικό καστανέρυθρο χρώμα. Η απόχρωσή της ονομάζεται «μέτριο κοκκινωπό καφέ» και έχει ορισθεί ως το νούμερο 43 του παγκόσμιου άτλαντα χρωμάτων με την ονομασία Terra Lemnia.
Με τη λημνία γη έχει ασχοληθεί επισταμένα ο Λήμνιος ιατρός Σπυρίδων Παξιμαδάς, ο οποίος τη μελέτησε τόσο από ιατρικής όσο και από ιστορικής πλευράς και συνέγραψε δυο σπουδαίες μελέτες γι’ αυτή.

 

ΤΕΛΟΣ

ΣΠ. ΠΑΞΙΜΑΔΑ, "ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΛΗΜΝΙΑΣ ΓΗΣ - ΜΙΑ ΙΑΤΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ, 1982.

ΣΠ. ΠΑΞΙΜΑΔΑ, "ΛΗΜΝΙΑ ΓΗ - ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΪΟΝ"

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ

ΠΑΝΟΡΜΙΟ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ  

Source