A discount euro shop in Athens. Greece is
‘in the midst of an unprecedented depression, made largely in
Brussels'. Photograph: Oli Scarff/Getty Images
Greece won't be able to make its austerity policies stick and, as the global depression worsens, will have to leave the eurozoneThe June summit of the eurozone was initially trumpeted as a decisive step towards
resolving the crisis. Italy and Spain won agreement to allow European
institutions to recapitalise banks and purchase sovereign debt directly.
But once financial markets had a closer look, it became clear that little of substance had been achieved, and the borrowing costs of Italy and Spain again approached forbidding heights. Meanwhile the Spanish government has imposed fresh austerity, breaking its promises to the electorate. And unemployment in the eurozone continues to rise, exceeding 11% on average.
It is now a fair guess that the European Monetary Union (or the eurozone) has crossed the Rubicon and is
heading towards breakup or collapse. In the periphery of Greece, Portugal, Ireland and Spain, there is despair at the ever-deepening recession. In France and Italy there is burgeoning opposition to long-term austerity. In Germany there is frustration at feckless southerners.
Disintegration is likely to take a turn for the worse in 2013, as a global slump is in the offing. The large economies of Europe, including the UK, are entering recession largely due to austerity policies. The US economy is veering towards negative territory, as Barack Obama's expansionary policies were never vigorous enough. China is facing a hard landing that will force a re-examination of its growth strategy. The international financial system, meanwhile, remains weak and unreformed.
After three years of festering, truly drastic action is now required. Peripheral countries must abandon austerity as part of a Europe-wide programme to raise productivity, financial institutions must be taken into public ownership, and debt written off. But it is unthinkable that Europe's current political leaders would embark on such changes. Hidebound by neoliberal economics, they will continue with austerity, privatisation and liberalisation. The financial markets have sensed it and are preparing for disaster.
The disaster is likely to start in Greece. The country is in the midst of an unprecedented depression, made largely in Brussels. In 2012 output is likely to contract by 7% to 9%, on top of about 14% in 2008-11. Not surprisingly, the bailout programme is again missing its targets as recession has reduced tax revenues.
Yet the EU is insisting that the country should stick with the failed programme by imposing huge cuts in public expenditure in 2012-14. The aim is to achieve a primary surplus at the earliest date. If the cuts do take place and a global slump does indeed materialise, the Greek economy will contract ruthlessly in 2013, even by 10%. It would be an economic and social catastrophe, especially as unemployment is already at 23%, including 52% for the youth.
The present Greek government, formed out of the establishment parties of New Democracy and Pasok with the addition of the ardent Europeanist Dimar, is incapable of dealing with the crisis. They won the June election by playing on middle-class fears about returning to the drachma and losing savings.
They also cynically promised to renegotiate bailout terms knowing full well that renegotiation was impossible as long as the framework of the bailout was accepted. In practice, they are about to impose the spending cuts demanded by the EU, while liberalising closed professions and selling public assets in the ludicrous hope of boosting growth.
The government is unlikely to survive for long. As depression worsens in the next six months to a year, Greece will again confront the impossibility of sticking with bailout policies.
This time the decision is likely to be final, with profound implications for the ruling elite that took the country into the EMU on a wing and a prayer. The elite is now watching in horror as its strategy is falling apart, and seems incapable of devising an alternative path.
But Greece is unlikely to attempt suicide: at some point it will default on its debts and exit the EMU. There will then be a genuinely new government, perhaps formed by the left, which will navigate the chaos and guide the rebuilding of economy and society. Once Greece has made its move, the unravelling of the EMU will probably start in full earnest.
Costas Lapavitsas
Το φινάλε της Ευρωζώνης θα παιχτεί στην Ελλάδα
But once financial markets had a closer look, it became clear that little of substance had been achieved, and the borrowing costs of Italy and Spain again approached forbidding heights. Meanwhile the Spanish government has imposed fresh austerity, breaking its promises to the electorate. And unemployment in the eurozone continues to rise, exceeding 11% on average.
It is now a fair guess that the European Monetary Union (or the eurozone) has crossed the Rubicon and is
heading towards breakup or collapse. In the periphery of Greece, Portugal, Ireland and Spain, there is despair at the ever-deepening recession. In France and Italy there is burgeoning opposition to long-term austerity. In Germany there is frustration at feckless southerners.
Disintegration is likely to take a turn for the worse in 2013, as a global slump is in the offing. The large economies of Europe, including the UK, are entering recession largely due to austerity policies. The US economy is veering towards negative territory, as Barack Obama's expansionary policies were never vigorous enough. China is facing a hard landing that will force a re-examination of its growth strategy. The international financial system, meanwhile, remains weak and unreformed.
After three years of festering, truly drastic action is now required. Peripheral countries must abandon austerity as part of a Europe-wide programme to raise productivity, financial institutions must be taken into public ownership, and debt written off. But it is unthinkable that Europe's current political leaders would embark on such changes. Hidebound by neoliberal economics, they will continue with austerity, privatisation and liberalisation. The financial markets have sensed it and are preparing for disaster.
The disaster is likely to start in Greece. The country is in the midst of an unprecedented depression, made largely in Brussels. In 2012 output is likely to contract by 7% to 9%, on top of about 14% in 2008-11. Not surprisingly, the bailout programme is again missing its targets as recession has reduced tax revenues.
Yet the EU is insisting that the country should stick with the failed programme by imposing huge cuts in public expenditure in 2012-14. The aim is to achieve a primary surplus at the earliest date. If the cuts do take place and a global slump does indeed materialise, the Greek economy will contract ruthlessly in 2013, even by 10%. It would be an economic and social catastrophe, especially as unemployment is already at 23%, including 52% for the youth.
The present Greek government, formed out of the establishment parties of New Democracy and Pasok with the addition of the ardent Europeanist Dimar, is incapable of dealing with the crisis. They won the June election by playing on middle-class fears about returning to the drachma and losing savings.
They also cynically promised to renegotiate bailout terms knowing full well that renegotiation was impossible as long as the framework of the bailout was accepted. In practice, they are about to impose the spending cuts demanded by the EU, while liberalising closed professions and selling public assets in the ludicrous hope of boosting growth.
The government is unlikely to survive for long. As depression worsens in the next six months to a year, Greece will again confront the impossibility of sticking with bailout policies.
This time the decision is likely to be final, with profound implications for the ruling elite that took the country into the EMU on a wing and a prayer. The elite is now watching in horror as its strategy is falling apart, and seems incapable of devising an alternative path.
But Greece is unlikely to attempt suicide: at some point it will default on its debts and exit the EMU. There will then be a genuinely new government, perhaps formed by the left, which will navigate the chaos and guide the rebuilding of economy and society. Once Greece has made its move, the unravelling of the EMU will probably start in full earnest.
Costas Lapavitsas
Το φινάλε της Ευρωζώνης θα παιχτεί στην Ελλάδα
Του Κώστα Λαπαβίτσα Η διάσκεψη κορυφής της Ευρωζώνης, τον Ιούνιο, αρχικά εξαγγέλθηκε ως ένα αποφασιστικό βήμα προς την επίλυση της κρίσης.
Η Ιταλία και η Ισπανία πέτυχαν μια συμφωνία που θα επέτρεπε στον ευρωπαϊκό μηχανισμό την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την απευθείας αγορά κρατικών ομολόγων...
Αλλά μόλις οι χρηματοπιστωτικές αγορές έριξαν μια προσεκτικότερη ματιά, έγινε φανερό ότι ελάχιστα επί της ουσίας, είχαν επιτευχθεί, και το κόστος δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας πλησίασε και πάλι, σε απαγορευτικά ύψη.
Εν τω μεταξύ, η ισπανική κυβέρνηση επέβαλε νέα μέτρα λιτότητας, αθετώντας τις υποσχέσεις της προς το εκλογικό σώμα. Και η ανεργία στην Ευρωζώνη συνεχίζει να αυξάνεται, υπερβαίνοντας το 11% κατά μέσο όρο. Έχει πλέον επιβεβαιωθεί η εικασία, ότι η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση (ή η Ευρωζώνη) έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα και οδεύει προς τη ρήξη ή την κατάρρευση.
Στις χώρες της περιφέρειας, την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία, υπάρχει απόγνωση για την συνεχή επιδεινούμενη ύφεση. Στη Γαλλία και την Ιταλία υπάρχει έκρηξη αντιδράσεων για τη μακροχρόνια λιτότητα. Στη Γερμανία υπάρχει απογοήτευση για τους ανίκανους και ανεύθυνους νότιους.
Η αποσάθρωση είναι πιθανό να επιδεινωθεί το 2013, καθώς μια παγκόσμια ύφεση είναι προ των πυλών. Οι μεγάλες οικονομίες της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, μπαίνουν σε ύφεση και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις πολιτικές λιτότητας. Η οικονομία των ΗΠΑ εμφανίζει αρνητικά πρόσημα, καθώς οι επεκτατικές πολιτικές του Μπαράκ Ομπάμα δεν ήταν αρκετά δυναμικές. Η Κίνα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ανώμαλη προσγείωση που θα την αναγκάσει να επανεξετάσει την στρατηγική της για την ανάπτυξη. Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, εν τω μεταξύ, παραμένει αδύναμο, ενώ δεν έχουν υπάρξει μεταρρυθμίσεις .
Μετά από τρία χρόνια αποσύνθεσης, απαιτούνται σήμερα αληθινά δραστικά μέτρα. Οι περιφερειακές χώρες πρέπει να εγκαταλείψουν τις πολιτικές της λιτότητας που αποτελούν μέρος του πανευρωπαϊκού προγράμματος για την αύξηση της παραγωγικότητας, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα πρέπει να τεθούν υπό δημόσια ιδιοκτησία, και το χρέος να διαγραφεί. Αλλά είναι αδιανόητο ότι μπορεί οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες να υιοθετήσουν τις αλλαγές αυτές.
Η στενόμυαλη νεοφιλελεύθερη οικονομία, θα συνεχιστεί με λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές το έχουν διαισθανθεί και προετοιμάζονται για την καταστροφή.
Η καταστροφή είναι πιθανό να ξεκινήσει από την Ελλάδα. Η χώρα βρίσκεται εν μέσω μιας άνευ προηγουμένου ύφεσης, που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στις Βρυξέλλες. Το 2012 η παραγωγή είναι πιθανό να συρρικνωθεί κατά 7% έως 9%, πάνω από το 14% περίπου του 2008-11. Όπως ήταν αναμενόμενο, το πρόγραμμα διάσωσης χάνει πάλι τους στόχους του δεδομένου ότι η ύφεση έχει μειώσει τα φορολογικά έσοδα.
Ωστόσο, η ΕΕ επιμένει ότι η χώρα θα πρέπει να συνεχίσει με αυτό το αποτυχημένο πρόγραμμα επιβάλλοντας τεράστιες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες στο 2012-14. Ο στόχος είναι η επίτευξη ενός πρωτογενούς πλεονάσματος, το συντομότερο δυνατό. Αν οι περικοπές υλοποιηθούν και περάσουμε σε μια παγκόσμια ύφεση, η ελληνική οικονομία θα συρρικνωθεί ανελέητα το 2013, ακόμη και κατά 10%. Θα ήταν μια οικονομική και κοινωνική καταστροφή, δεδομένου ότι η ανεργία είναι ήδη στο 23%, με το 52% να αφορά στους νέους.
Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, που σχηματίστηκε από τα καθεστωτικά κόμματα, τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, με την προσχώρηση του ιδιαίτερα φιλοευρωπαϊκού κόμματος της ΔΗΜΑΡ, είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει την κρίση. Κέρδισαν τις εκλογές του Ιουνίου, παίζοντας με τους φόβους της μεσαίας τάξη για την επιστροφή στη δραχμή και την απώλεια των αποταμιεύσεων.
Επίσης, υποσχέθηκαν με κυνικό τρόπο, ότι θα επαναδιαπραγματευτούν τους όρους διάσωσης, ενώ γνώριζαν πολύ καλά ότι η επαναδιαπραγμάτευση ήταν αδύνατη εφόσον είχε εγκριθεί το πρόγραμμα διάσωσης. Στην πράξη, είναι έτοιμοι να επιβάλουν τις περικοπές των δαπανών που απαιτούνται από την ΕΕ, ενώ η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και η πώληση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου αποτελούν παράλογη ελπίδα για την προώθηση της ανάπτυξης.
Η κυβέρνηση είναι μάλλον απίθανο να επιβιώσει για πολύ. Καθώς η ύφεση θα επιδεινώνεται μέσα στους επόμενους έξι μήνες έως ένα χρόνο, η Ελλάδα θα βρεθεί και πάλι αντιμέτωπη με την ανικανότητα να τηρήσει τις πολιτικές του σχεδίου διάσωσης.
Αυτή τη φορά η έκβαση μπορεί να είναι οριστική και αμετάκλητη, με σοβαρές συνέπειες για την άρχουσα τάξη που πήρε το ρίσκο να βάλει τη χώρα στην ΟΝΕ. Η ελίτ παρακολουθεί τώρα με τρόμο τη στρατηγική της να καταρρέει, και μοιάζει ανίκανη να χαράξει μια εναλλακτική πορεία.
Αλλά η Ελλάδα είναι απίθανο να καταλήξει στην αυτοκτονία: κάποια στιγμή θα κάνει στάση πληρωμών του χρέους της και θα βγει από την ΟΝΕ. Θα υπάρξει τότε μια πραγματικά νέα κυβέρνηση, που ενδεχομένως θα σχηματιστεί από την Αριστερά, η οποία θα παραλάβει το χάος και θα καθοδηγήσει την ανασυγκρότηση της οικονομίας και της κοινωνίας.
Από τη στιγμή που η Ελλάδα θα κάνει την αποφασιστική κίνηση, η διάλυση της ΟΝΕ είναι πιθανό να είναι ολοκληρωτική.
Και μέχρι να σχηματιστεί αυτή η ''αριστερή'' κυβέρνηση οι μισοί Έλληνες θα έχουν πεθάνει.
Και αν δεν σχηματιστεί αυτή η ''αριστερή'' κυβέρνηση άλλη λύση δεν υπάρχει;
Δηλαδή θα πρέπει να περιμένουμε αυτή την ''αριστερή''κυβέρνηση,πεθαίνοντας στην πορεία οι μισοί.
Τρείς λαλούν και τριάντα χορεύουν δηλαδή.
Μετάφραση:http://contramee.wordpress.com/
No comments:
Post a Comment