"Μια κατσαρόλα για όλους..."

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ, όσο γίνεται τηλεόραση. Το ισχυρό μέσο, δυστυχώς, ασχολείται με τον υποβιβασμό της ΑΕΚ, με τη δίκη του Τσοχατζόπουλου, με τον ΟΠΑΠ, αλλά με την απλή καθημερινότητα δεν ασχολείται κανείς. Και η καθημερινότητα είναι πολύ σκληρή. Το «τέρας» της ανεργίας και οι συνέπειες του είναι οι δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει ο πολίτης.

Εδώ και δύο χρόνια έχει δημιουργηθεί μια νέα... μόδα. «Πίσω στο σπίτι» ονομάζεται. Και όχι εργένηδες που επιστρέφουν στο πατρικό τους, αλλά ολόκληρες οικογένειες που αναγκάζονται να μετακομίσουν με τους γονείς τους για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα. Ο κόσμος που έχασε την δουλειά του ή που του έγιναν περικοπές και αναγκάζονται να δουλέψουν για 200 ευρώ, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να τα βγάλει πέρα. Δεν μπορεί να πληρώσει το ενοίκιο, τη ΔΕΗ, το νερό γενικά τους λογαριασμούς και φυσικά δεν έχει να φάει. Κι άμα υπάρχει ένα παιδί η καθημερινότητα δυσκολεύει ακόμη περισσότερο.

«Αχ, αυτά τα ζούσαμε εμείς μετά τη χούντα», μονολογεί μια γιαγιά που άκουσε τα εγγόνια της – παντρεμένα με παιδί- να της ζητάνε στέγη, διότι δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τα οικονομικά προβλήματα. «Να έρθετε παιδί μου, μια κατσαρόλα για όλους», λέει με ένα πικρό χαμόγελο η γιαγιά.

Στην Ελλάδα του 2013 η έκφραση μια «κατσαρόλα για όλους» είναι για τους τυχερούς, διότι υπάρχουν πολλοί που κι αυτή την «πολυτέλεια» δεν την έχουν.

Βέβαια για να «κλείσει» ένα σπίτι δεν είναι και τόσο εύκολο. Επιπλα και ηλεκτρικές συσκευές στοιβάζονται σε αποθήκες φίλων -μαζί με τα όνειρα και τα χαμόγελα που υπήρχαν όταν όλα αυτά τα αγόραζε το ζευγάρι-, τα ρούχα μπαίνουν σε βαλίτσες για να μπορέσουν να μεταφερθούν στο σπίτι της γιαγιάς, της μαμάς, της θείας ή οποιουδήποτε έχει ένα χώρο για να φιλοξενήσει τους υπόλοιπους.

Το «καμαρούλα μια σταλιά 2Χ3» χωράει πλέον πέντε και έξι άτομα. Γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η καθημερινότητα.

Πολλά τα παραδείγματα. Η Κατερίνα Κ., φιλόλογος στο επάγγελμα δούλευε σε φροντιστήριο. Δυστυχώς μια μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν έχει χρήματα για να στείλει τα παιδιά του στα
φροντιστήρια και έτσι η συγκεκριμένη καθηγήτρια έχασε τη δουλειά της. Ο σύζυγός της, Βασίλης Σ., οικοδόμος δεν έχει κάνει ούτε ένα μεροκάματο εδώ και δύο χρόνια. Επέστρεψαν λοιπόν στο πατρικό της γιατί δεν υπήρχαν χρήματα να μπορέσουν να συντηρηθούν, ούτε οι ίδιοι ούτε το παιδί τους.

Η Μαρία Ν και ο Ηλίας Π. Είναι παντρεμένοι εδώ και τέσσερα χρόνια, έχουν ένα γιο δύο ετών. Αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στο σπίτι συγγενικού προσώπου διότι έμειναν άνεργοι.

Η Μαργαρίτα Τ. και ο άνδρας της δουλεύουν μεν, αλλά είναι απλήρωτοι εδώ και μήνες. Έχουν ένα μωράκι 9 μηνών. Αναγκάστηκαν να συγκατοικήσουν με την οικογένεια του συζύγου της Μαργαρίτας. Δηλαδή τέσσερις ενήλικες και τρία παιδιά ηλικίας 9 μηνών, πέντε και επτά χρονών αντίστοιχα.

Το πως έγιναν αυτές οι μετακομίσεις μόνο οι ίδιο το ξέρουν. Μάζεψαν τα πράγματά τους, όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, τα έκλεισαν σε αποθήκες φίλων και γνωστών, διότι χρήματα δεν υπάρχουν για να πληρώσουν μια αποθήκη, προσπαθούν να κρατήσουν λίστα που έχουν το καθένα και ζουν με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουν να επιστρέψουν στην παλιά τους ζωή. Στο δικό τους σπίτι, σε μια δουλειά που θα τους αποφέρει το ζειν και όχι το ευ ζειν.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν μια «σταγόνα στον ωκεανό» μπροστά σε εκείνους που βίωσαν παρόμοιες καταστάσεις. Αλλά αυτή είναι η Ελλάδα του 2013. Μια γενιά που της καταστρέφουν τα όνειρα. Μια γενιά που προσπαθεί να μεγαλώσει παιδιά και να τους μεταδώσει ιδανικά. Τελικά είχε δίκαιο εκείνη η γιαγιά γυρίσαμε πολλά χρόνια πίσω και το κακό είναι πως δεν υπάρχει εύκολα επιστροφή.

Kάτια Δ.