Πως κάνουν σεξ οι παπαρούνες;

Πέραν από την διδασκαλία και την επιστημονική έρευνα, οι καθηγητές έχουμε τουλάχιστον και μίαν ακόμη υποχρέωση. Και δεν είναι άλλη η υποχρέωσή μας τούτη, από το να βοηθούμε την ανθρώπινη κοινωνία να ξεκαθαρίζει, να ξελαμπικάρει δηλαδή τις έννοιες, πάνω στις οποίες βασίζεται ο ανθρώπινος πολιτισμός, μέσα στην αέναη, διαχρονική εξέλιξη της μεταμοντέρνας μας προσωρινότητας.

Είναι λοιπόν κάτι λεξούλες –όλες και όλοι μας τις χρησιμοποιούμε καθημερινά– που χρειάζονται μία συνεχή επεξεργασία. Όπως, π.χ., η λέξι ‘ελευθερία’, υπό την έννοια που την χρησιμοποιεί ο συνάδελφος και επιστημονικός μου συνεργάτης Δρ. Γεώργιος Δ. Κοντογιώργης: την θέτει ως το πρόταγμα του πολιτικού συστήματος της αυθεντικής δημοκρατίας, μέσα στο πλαίσιο του ελληνικού πολιτικού κοσμοσυστήματος (http://contogeorgis.blogspot.com/), ή όπως την επεξεργάζεται και την παρουσιάζει –με επίσης φοβερή επιδεξιότητα– το έργο του αειμνήστου καθηγητή Δημητρίου Λιαντίνη: “Φιλοσοφία της Αγωγής” [1].

Οι συγκεκριμένες έννοιες όμως που, στην παρούσα τουλάχιστον προεκλογική συγκυρία, κατεπειγόντως χρειάζονται επεξεργασία, ξεκαθάρισμα και ξελαμπικάρισμα –και μάλιστα από είδικούς του είδους– είναι εκείνες της ‘πολιτικής αντιπαλότητας’ και της ‘έχθρας’. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Την Πέμπτη 12 Απριλίου 2012, στις 2:50 μ.μ., έλαβα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από έναν άκρως καταξιομένο –με πάρα πολλές επευφημίες– ακαδημαϊκό του αποδήμου ελληνικού μας κόσμου, εδώ στην Νέα Υόρκη. Καταφανώς θορυβημένος από κάποιο πρόσφατο άρθρο μου, με τίτλο: «Άρδην επιτακτική η ανάγκη της σύμπραξης σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο» [2], ο αξιότιμος συνάδελφος, τον οποίο επαγγελματικά εκτιμώ ιδιαιτέρως, μου έγραψε: «It is sad to see an academic calling his political opponents with adjectives such as "puppet"», το οποίο μεταφράζω –πολύ χαλαρά– καπώς έτσι: «Είναι λυπηρό να βλέπεις έναν ακαδημαϊκό να αποκαλεί τους πολιτικούς αντιπάλους του με επίθετα όπως “μαριονέτα”».

Του απήντησα βιαστικά και γρήγορα πως δεν είναι δικός μου ο επιθετικός προσδιορισμός “μαριονέτα” γιά τον Λ. Παπαδήμο, αλλά του Nigel Farage [3]. Επίσης υπενθύμισα στον εκλεκτό μου συνάδελφο πως το εν’ λόγω άρθρο δίδει πίστωσι στον Λ. Παπαδήμο, εκεί που η πίστωσι οφείλεται, σχετικά δηλαδή με το ότι: «τίποτα στην ζωή δεν έρχεται χωρίς κόστος, αλλά υπάρχει επίσης και ένα όριο γιά τα αποτελέσματα που μπορεί κανείς να δημιουργήσει» [2].

Μου πήρε βέβαια λίγο χρόνο αλλά –μετά από κάποια εσωτερική ενδοσκόπηση– συνειδητοποίησα πως το πραγματικό πρόβλημα στο ηλεκτρονικό μήνυμα του εκλεκτού μου συναδέλφου δεν έχει τίποτα να κάνει με τον επιθετικό προσδιορισμό “μαριονέτα”, μιάς και δεν είναι δικός μου αλλά του Nigel Farage. Το πραγματικό πρόβλημα έχει να κάνει κάτι τι με την χρήση των όρων στο ηλεκτρονικό του μήνυμα: “political opponents” ή “πολιτικούς αντιπάλους”.

Είναι εύλογο φυσικά –και καταλαβαίνω απόλυτα– το πως μπορεί να θεωρεί ένας εκλεκτός μου συνάδελφος τον Λ. Παπαδήμο ως έναν πολιτικό μου αντίπαλο, αλλά δεν είναι. Όμως η θορυβημένη αντίδραση, γιά την οποία είμαι ευγνώμων, με βάζει σε σκέψεις· ύποπτες σκέψεις...

Συγκεκριμένα, με κάνει να αναρωτιέμαι: που ακριβώς βρίσκεται εκείνο το οριακό σημείο, όπου ένας πολιτικός αντίπαλος παύει να είναι απλά ένας πολιτικός αντίπαλος και γίνεται ένας άσπονδος εχθρός; Που ακριβώς και πως δηλαδή η πολιτική αντιπαλότητα μεταξύ δύο προσώπων ή κοινωνικών συνόλων μπορεί να μετατραπεί σε μία τέλεια αντιπάθεια, εχθρότητα ή ακόμη και σε μία τεράστια οργή όπως, π.χ., η μήνις του Αχιλλέα, αλλά και τούμπαλιν;

Η απορία μου δεν είναι ρητορική, μιάς και δεν έχω την τελική απάντηση. Το μόνο που είμαι σε θέση να κάνω είναι να εκθέσω την απορία μου δημοσίως και να καλέσω κάποιους ειδικούς του είδους να την λύσουν.

Και ίσως η απορία τούτη να ενδιαφέρει και άλλους ανθρώπους. Μπορεί δηλαδή να είναι μία απορία και άλλων ανθρώπων όπως, π.χ., στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ, όπου μας καλούν όλες και όλους, μέσα στο ημερολογιακό έτος 2012, γιά άλλη μία φορά, να νομιμοποιήσουμε συλλογικά με την ψήφο μας πολιτικούς αντιπάλους, μέσα σε ένα τελείως σαθρό πολιτικό σύστημα, μίας στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας.

Μας καλούν όμως να νομιμοποιήσουμε συλλογικά με την ψήφο μας τους πολιτικούς αντιπάλους μας ή μας καλούν να νομιμοποιήσουμε συλλογικά με την ψήφο μας τους άσπονδους εχθρούς μας; Επαναλαμβάνω: που ακριβώς βρίσκεται εκείνο το οριακό σημείο, όπου η πολιτική αντιπαλότητα παύει να είναι απλά πολιτική αντιπαλότητα και γίνεται έχθρα, εχθρότητα ή μήνις, αλλά και τούμπαλιν;

Είναι εύλογο και καταλαβαίνω πως μέσα στα πλαίσια ενός σαθρού κομματοκρατικού συστήματος, τα πολιτικά κόμματα είναι πολιτικοί αντίπαλοι όπως, π.χ., η ΝΔ και το ΠαΣοΚ. Στην συλλογικότητά τους όμως, είναι τα δύο αυτά κόμματα πολιτικά αντίπαλα με την ελληνική κοινωνία ή μηπως έχουν καταντήσει να είναι οι άσπονδοι εχθροί μας;

Δεν έχω την τελική απάντηση, αλλά εξακολουθώ να ρωτάω πολύ σοβαρά. Μήπως έχει δίκιο ο Αντιστράτηγος ε.α. Γεώργιος Αϋφαντής, ο οποίος πρώτα παρομοιάζει την ψήφο μας με μία σφαίρα και μετά προειδοποιεί: «πρόσεχε πού θα την ρίξης, μήν την ρίξης επάνω σου. Μήν την ρίξης στα παιδιά σου. Μήν την ρίξεις στην Πατρίδα. Πρόσεχε ΜΑΛΑΚΑ. Πρόσεχε ΟΥΖΟ» [4].

Δεν γνωρίζω πόσο αποτελεσματική ή χρήσιμη είναι αυτή η καθαρά στρατιωτική, κεφαλαιογράμματη ορολογία. Απλά ρωτάω: πρέπει μέσα στην ΝΔ και στο ΠαΣοΚ, όπως και σε όλα τα άλλα κόμματα του νυν σαθρού πολιτικού συστήματος της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, να βλέπουμε τους πολιτικούς μας αντιπάλους ή πρέπει να βλέπουμε τους εχθρούς μας, όπως και τους εχθρούς των παιδιών μας και τους εχθρούς της πατρίδος μας;

Όπως ακριβώς στην Ελλάδα, έτσι και εδώ στις ΗΠΑ, η ανθρώπινη κοινωνία έχει αρχίσει να καταλαβαίνει πως οι πραγματικές πολιτικές μας επιλογές δεν έχουν απολύτως τίποτα να κάνουν με τα κόμματα που συνεχώς μας παρουσιάζουν τα ΜΜΕξαπάτησης. H ανθρώπινη κοινωνία των ΗΠΑ έχει αρχίσει να κατανοεί πως κανένα από τα υπάρχοντα παραδοσιακά, ένοχα κόμματα δεν εκπροσωπεί το συλλογικό μας κοινό συμφέρον, αλλά μάλλον πράττουν εχθρικά απέναντί μας.

Πίσω στην Ελλάδα, πάνω από 400 πολιτικά κινήματα και πατριωτικά μέτωπα έχουν εμφανιστεί στο πολιτικό σκηνικό εκτός βουλής. Καθόσον όμως παραμένουν χωριστά και κατακερματισμένα, άθελά τους βάζουν πλάτη στην αειφορία, βιωσιμότητα, διαιώνιση και συντήρηση του νυν σαθρού πολιτικού συστήματος της ανθελληνικής, ξενόφερτης και στυγνά δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας, που τόσο τυφλά εκπροσωπεί και υπηρετεί τον διεθνιστικό νεοταξισμό των αγορών του θανάτου στην Ελλάδα.

Αναμεταξύ τους λοιπόν, μπορούμε να δούμε όλα αυτά τα εκτός βουλής πολιτικά κινήματα και πατριωτικά μέτωπα ως πολιτικούς αντιπάλους. Π.χ., μπορούμε να πούμε πως το ΕΠαΜ (http://epam-usa.blogspot.com/) και το ΠαΜ (http://www.pamet.gr/) είναι πολιτικοί αντίπαλοι.

Είναι όμως τα εκτός βουλής, αντιμνημονιακά ΕΠαΜ και ΠαΜ πολιτικοί αντίπαλοι με τα εντός βουλής, μνημονιακά κόμματα ΝΔ και ΠαΣοΚ ή είναι άσπονδοι εχθροί; Διότι το ΕΠαΜ και το ΠαΜ υπερασπίζονται την ελληνική κοινωνία, ενώ η ΝΔ και το ΠαΣοΚ, μέσα από την συγκυβέρνηση ΝΔ·ΠαΣοΚ ή ‘ΠαΝΔοΚ’, ψεκάζουν την ελληνική μας κοινωνία με τόσους τόνους χημικών, λες και είμαστε τίποτα κατσαρίδες.

Το κατοχικό βέβαια καθεστώς ΠαΝΔοΚ, ποτέ δεν παραδέχεται καν πως μας ψεκάζει εκείνο. Απεναντίας, θέλει να πιστέψουμε τυφλά πως τα παιδιά των ΜΑΤ μας ψεκάζουν από μόνα τους, με δική τους πρωτοβουλία, χωρίς δηλαδή να έχουν την σχετική άνωθεν εντολή επί τούτου.

Πέραν των άκρατων ψεκασμών της μήνης, ωστόσο, το μεγάλο ερώτημα είναι αλλού. Είναι ποτέ δυνατόν να συνυπάρξουν αρμονικά τα αντιμνημονιακά, εκτός βουλής κινήματα, με τα μνημονιακά, εντός βουλής παραδοσιακά κόμματα, που πάντα φέρουν και μία ή έναν ακραία αυταρχικό ‘Βούδα’ στην ηγεσία τους;

Αλλά τους οπαδούς του ΠαΝΔοΚ ή ΝΔ·ΠαΣοΚ δεν τους πειράζει ούτε η απεμπόληση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, της ‘sovereignty’ γιά τους άρδην ελληνόφωνους της Αστόριας στην Νέα Υόρκη και αλλού. Ούτε τα σπίτια μας να πάρουν δεν πειράζει, μιάς και μας εξηγεί τόσο ‘ορθολογικά’ ο Ηλιάς Μόσιαλος γιατί πρέπει ντε και καλά να τα δημεύσουμε, ούτε το ότι στην πατρίδα Ελλάδα ο ελληνικός μας κόσμος είναι εξαθλιωμένος, πεινάει, πονάει και αυτοκτονεί δεν πειράζει, ούτε τα 40 νέα μέτρα της τρόϊκας γιά τον Ιούνιο δεν πειράζουν –αυτά που έχουν προσυπογράψει και μας το κρύβουν– αρκεί βέβαια η κομματοκρατία τους να ζει και να βασιλεύει στην Ελλάδα και αλλού [5][6].

Ούτε είμαι βέβαια ειδικός επί του πως ακριβώς πολλαπλασιάζονται οι παπαρούνες. Διότι ούτε βιολόγος είμαι, ούτε φυσιοδίφης είμαι, που ερευνά την φύση, κυρίως τα ζώα, τα φυτά και τα ορυκτά.

Υποψιάζομαι όμως, πως κάτι τι έχουν να κάνουν, με το πως πολλαπλασιάζονται οι παπαρούνες, οι μέλισσες και οι πεταλούδες. Και όπως μου ψέλλισε στο αυτί η μικρούλα μελισσούλα Ορσαλία, όταν εισβάλλει στην κυψέλη τους μιά σφίγγα, οι μέλισσες δεν σπεύδουν να την αναγορεύσουν βασίλισσα, ούτε και της παραχωρούν καν χώρο στην κυψέλη.

Οι εντολές τους είναι σαφείς. Εξαίφνης, όλες μαζί οι εργάτριες, την περικυκλώνουν αστραπιαία και φτερουγίζουν με απίστευτη ταχύτητα γύρω από την σφίγγα, έτσι ώστε η θερμότητα που εκλύεται από την ενέργειά τους αυτήν, να αφανίσει τον εισβολέα, που σύντομα πεθαίνει από θερμοπληξία.

Εμείς όμως, παρά τα πολιτικά έκτροπα που συμβαίνουν στον τόπο μας, ακόμα δεν έχουμε καν κατανοήσει τι είναι ακριβώς εκείνο που δεν μας ενώνει και μας καθιστά έτσι αναποτελεσματικούς εναντίον των εχθρών μας. Τι είναι ακριβώς εκείνο που μας καθιστά ανίκανες και ανίκανους γιά το κοινό καλό της ελληνικής μας κοινωνίας, ενώ όλες και όλοι μας το έχουμε κάνει –φιλολογικά μόνον δυστυχώς– σημαία μας και στόχο;

Πως μας έχει καταντήσει το νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας. Έχουμε πλέον γίνει κατώτεροι των εντόμων, ενώ μόνον οι εχθροί μας φαίνεται να έχουν κάτι διδαχτεί από αυτά.

Χρησιμοποιούν εναντίον μας κάθε μορφή πολιτικού παρασιτισμού, όπου γίνονται σκόπιμα η διαφθορά, ο έλεγχος και η δολιοφθορά του ελληνικού μας κόσμου, πάνω σε όλην την επιφάνεια του πλανήτη Γη. Τα μέλη της πολιτικής τάξης αναλαμβάνουν την διαχείρηση της ψευδούς ταυτότητά μας, με αξιόπιστους δήθεν πολιτικούς ηγέτες, προκειμένου να αποκτήσουν θέσεις επιρροής, γιά την πραγματοποίηση τερματικών αλλαγών στο ελληνικό μας έθος και έθνος.

Εκτός από τους κηφήνες, εμείς έχουμε και διεστραμμένη βασίλισσα στην Ελλάδα. Η βασίλισσα κομματοκρατία γεννάει τα παιδιά του, ενώ εμείς τρέχουμε όλες και όλοι να του παραχωρήσουμε χώρο και να εργαστούμε γι’ αυτόν, μόλις μπει ο εισβολέας στην Ελλάδα.

Και όλες μας οι εργάτριες σπεύδουν να συλλέξουν την τροφή μας γιά να του την παραδώσουν. Η δική μας κυψέλη μιά ζωή λειτουργεί, όχι γιά το κοινό καλό της δικής μας κοινωνίας, αλλά γιά τους εισβολείς.

Η φύση της ανθρώπινης φύσης έχει δημιουργηθεί ως ανώτερη γιά να κυριαρχεί παντού. Αυτό τουλάχιστον συμβόλιζε το αγαλμάτιο του Γέλωτα, που είχε στηθεί από τον Λυκούργο στην αγορά της Σπάρτης [1].

Ο σπόρος όμως της καταστροφής της φύσης της ανθρώπινης φύσης την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό. Το παρελθόν μας δεν μας ενθαρρύνει γιά το αντίθετο, ενώ ο κάθε ένας εκ των εγκέφαλων, που ‘σπιθίζουν’ τώρα τελευταία και γυρεύουν να γίνουν φως, είναι υπεύθυνος γιά το σκοτάδι που επέρχεται, εάν ανόητα θεωρεί πως ατομικά κατέχει όλη την Αλήθεια.

Και εξακολουθώ να ρωτώ: το 480 π.Χ., στις Θερμοπύλες, ο Λεωνίδας έβλεπε τον Ξέρξη ως έναν πολιτικό του αντίπαλο ή ως έναν άσπονδο εχθρό του; Και έναν χρόνο αργότερα, το 479 π.Χ., λίγο πριν από την μάχη των Πλαταιών, άραγε ο Παυσανίας έβλεπε τον Μαρδόνιο ως τον πολιτικό του αντίπαλο ή ως τον άσπονδο εχθρό του;

Τι θα γίνει λοιπόν στην Ελλάδα την Κυριακή 6 Μαΐου 2012, θα ξαναζήσουμε την μάχη των Θερμοπυλών ή την μάχη των Πλαταιών; Χωρίς την πολιτική σύμπραξη των εκτός βουλής πολιτικών κινημάτων και πατριωτικών μετώπων σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο, μάλλον θα ξαναζήσουμε την μάχη των Θερμοπυλών.

Διότι η νίκη στην μάχη των Πλαταιών ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής και στρατιωτικής σύμπραξης του τότε ελληνικού μας κόσμου. Κατά τον Ηρόδοτο, το 479 π.Χ., εναντίον των 300.000 Περσών υπό τον Μαρδόνιο, οι Έλληνες ανέρχονταν στους 110.000 άνδρες υπό τον Παυσανία, σε μία σύμπραξη που έλαβαν μέρος: Λακεδαιμονία, Αθήνα, Κόρινθος, Θεσπιές, Μέγαρα, Σικυώνα, Τεγέα, Φλειούς, Τροιζήνα, Ανακτόριο και Λευκάδα, Επίδαυρος, Ορχομενός, Αρκαδία, Ερέτρια και Στυραιά, Πλαταιές, Αίγινα, Αμβρακία, Χαλκιδική, Μυκήνες και Τίρυνθα, Ερμιόνη, Ποτίδαια, Κεφαλονιά και Λεπρεήτες.

Επιμένω λοιπόν στην απορία μου: που ακριβώς είναι εκείνο το οριακό σημείο, όπου η πολιτική αντιπαλότητα παύει να είναι απλά πολιτική αντιπαλότητα και γίνεται έχθρα, εχθρότητα ή μήνις; Δεν μπορούν τα ΜΜΕξαπάτησης να ξεκλέψουν έστω λίγο χρόνο από το εφιαλτικό ΠαΝΔοΚ, γιά μερικούς ειδικούς του είδους, όπως είναι, π.χ., ο Χρῆστος Γιανναρᾶς (http://yannaras.gr/), ο Παναγιώτης Ήφαιστος (http://ifestosedu.gr/), ο Γιώργος Δ. Κοντογιώργης (http://contogeorgis.blogspot.com/) και ο Στέλιος Ράμφος (http://steliosramfosgr.wordpress.com/), μπας και μπορέσουν από κοινού να λύσουν την απορία τούτη, μέσα από έναν δημόσιο διάλογο;

Διαλέξτε όμως γρήγορα πλευρά εσείς των εκτός βουλής, αντιμνημονιακών κινημάτων, ξεπεράστε τις αδυναμίες της φύσης της ανθρώπινης φύσης μας και αποδείξτε πως είμαστε ανώτεροι των μελισσών. Με προσοχή αλλά γρήγορα όμως: ο Εφιάλτης ΠαΝΔοΚ ακονίζει τα δόντια του μέσα σε ένα τεράστιο λιβάδι από κατακόκκινες παπαρούνες. Γιά να μας κάνει μιά χαψιά!



Νίκος Γεωργαντζάς

[1] Η έννοια της Ελευθερίας στους Έλληνες!
http://eleysis69.wordpress.com/πολιτεία/ελευθερία/

[2] Άρδην επιτακτική η ανάγκη της σύμπραξης σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο
http://kanena2010.blogspot.com/2012/04/blog-post_8315.html

[3] Nigel Farage: ‘Puppet Papademos’ Driving Greece Into The Ground
http://www.bearishnews.com/post/4828

[4] ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ: οικονομική κρίση με τον ίδιο τρόπο
http://xemandrios1.blogspot.com/2010/10/blog-post_3741.html

[5] Πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας ζητά η τρόικα
http://www.gataros1.info/2012/04/blog-post_1690.html

[6] Τα 40 μέτρα της τρόικας για τον Ιούνιο
http://www.ramnousia.com/2012/04/40-40.html#.T4oNsBz7Dd4