Συγνώμη, αλλά ότι δεν λύσαμε τρεις χειμώνες, τρία φθινόπωρα, τρεις
άνοιξες, θα το λύσουμε τώρα, μέσα στον καύσωνα; Δεν θα μπορέσω. Ψάχνουμε
να βρούμε τι φταίει και δεν αντιδράμε. Διαβάζω διάφορα ενδιαφέροντα
σχετικά. Δεν ξέρω. Προσωπικά κουράστηκα. Εκτός από τους χειμώνες, τα
φθινόπωρα και τις άνοιξες, πέρασαν και τόσα καλοκαίρια, οι πλατείες, μην
ξεχνάμε. Κάποιος βέβαια είπε: όποιος κουράζεται να παλεύει, πεθαίνει.
Από την άλλη, ας κάνουν κάτι και όσοι μέχρι τώρα ήταν βολεμένοι και
ξύπνησαν ξαφνικά, είτε με την ΕΡΤ είτε με τον άδειο τραπεζικό λογαριασμό
που έπιασε χαμηλό ρεκόρ δεκαετίας. Εγώ, από όλα όσα έχουμε περάσει, ένα
πράγμα κατάλαβα: πρέπει να θέλουνε πολλοί, κι αν όχι πάρα πολλοί,
πάντως αρκετοί. Πρέπει να θέλουν αρκετοί να αλλάξει κάτι προς την ίδια
κατεύθυνση, και τότε ναι, θα αλλάξει, θα το κάνουν όλοι μαζί. Και επίσης
κατάλαβα και κάτι άλλο: τίποτα δεν πάει χαμένο! Το λέει και το παλιό,
καλό τραγουδάκι. Τίποτα δεν πάει χαμένο! Όλα όσα είπαμε, κάναμε, είναι
εδώ. Ρίξαμε το σπόρο, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, άλλος εδώ και
άλλος εκεί. Και τώρα περιμένουμε να φυτρώσει, να ανθίσει, να καρπίσει.
Και έτσι θα γίνει, κάποια στιγμή, μπορεί και αύριο το πρωί, ίσως και
λίγο αργότερα.
Αλλά καθώς τα γράφω αυτά, μου ξανάρχεται η όρεξη. Στην πραγματικότητα, όταν πάρεις ένα δρόμο, σε αυτόν θα συνεχίσεις. Ίσως με μικρά διαλείμματα, αλλά εκεί θα πορευθείς.
Μη με παρεξηγείτε, δεν έχω και κλιματιστικό, έναν ανεμιστήρα έχω μόνο, που ανακατώνει τη ζέστη να ξεγελιέσαι. Σήμερα λέει είναι η μεγάλη μεγάλη Πανσέληνος. Φαίνεται έτσι, γιατί βρίσκεται πιο κοντά μας. Αυτή τουλάχιστον μπορούν να τη δουν όλοι, αν έχουν βέβαια ακόμα τη διάθεση να κοιτάζουν φεγγάρια και να ρεμβάζουν ουρανούς. Δεν είναι η φτώχεια το πρόβλημα. Φτώχεια υπήρχε και τα παλιότερα χρόνια σε αυτό τον τόπο, αλλά τότε ήταν όλοι φτωχοί, ήταν όμως και άλλης ποιότητας η φτώχεια. Τότε υπήρχαν ακόμα κοινότητες, υπήρχαν γειτονιές, τα προβλήματα ήταν άλλου είδους, άλλου τύπου. Νομίζω πως τότε είχαμε ακόμα περιεχόμενο, ταυτότητα, και -νομίζω πάλι- όταν έχεις συλλογική ταυτότητα είναι πιο εύκολο να παλέψεις συλλογικά, είναι πιο εύκολο να συναντηθείς. Σήμερα σα να είμαστε σκορποχώρι, αλλού ο καθένας, μέσα στον ευήμερο πλούτο του, στο αστικό του σπίτι ή στο δρόμο, στην αυτοκινητάρα του... Σήμερα η ιδιώτευση έπιασε ταβάνι και
μετά σε πιάνουν στον ύπνο. Πόσες δεκαετίες δεν έδινε δεκάρα τσακιστή ο Έλληνας για το δημόσιο και το συλλογικό, εννοώντας το δημόσιο ως αξία; Τώρα όμως απαιτείται να ανασυγκροτήσουμε αυτές τις έννοιες-αξίες, γιατί μόνο έτσι μπορείς να παλέψεις. Πώς αλλιώς; Από τον καναπέ, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι;
Να όμως που σιγά σιγά και βήμα βήμα ξαναχτίζονται όλα αυτά. Τι ήταν οι πλατείες; Ένα αδέξιο βήμα να ξαναδομήσουμε τον δημόσιο χώρο που μας έκλεψαν, που τον αφάνισαν, που τον κατάντησαν μόνο αγοραίο και μάλιστα χώρο του πλούτου. Κάποτε οι δημόσιες αγορές ήτανε όμορφες και για τους φτωχούς. Υπήρχαν πολλά μαγαζάκια όπως στην Ευριπίδου με τα μπαχαρικά και σχεδόν όλα τα μαγαζιά έτσι ήταν, για όλους. Σήμερα κυριάρχησαν σχεδόν τα Mall, τα Attika, δηλαδή ο ύμνος στη χλιδή, ενώ το μαγαζάκι της γειτονιάς ήταν ύμνος στην ταπεινότητα του εμπορίου, ήταν το στοιχειώδες εμπόριο.
Τι είναι η ΕΡΤ και οι μαζώξεις στο προαύλιο; Αυτές τις μέρες όλος ο κόσμος κάνει ότι κάνανε μέχρι σήμερα μόνο περιθωριακές αναρχικές ομάδες που καταλάμβαναν τα παρκάκια και τα αυτοδιαχειρίζονταν. Ολόκληρη η κοινωνία, ενστικτώδικα και αναπόδραστα επιστρέφει στην καταγωγή της, για να επιβιώσει. Ξανασυναντιέται, ξαναφτιάχνει την αρχαία ελληνική αγορά, ξανασυζητά καθισμένη ανακούρκουδα πάνω στο χώμα για τα προβλήματά της, ξανακούει μουσικές δωρεάν και υπαίθρια.
Όλα αυτά γίνονται, σιγά σιγά, άγαρμπα και αδέξια. Φυσικό, αφού ήμασταν μουδιασμένοι, σχεδόν βαλσαμωμένοι στην ιδιώτευση τόσες δεκαετίες. Τώρα ξαφνικά οι αστοί συμμετέχουν σε καταλήψεις δημόσιων κτηρίων και οι αναρχικοί ακούνε με προσήλωση τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ!
Αλλά καθώς τα γράφω αυτά, μου ξανάρχεται η όρεξη. Στην πραγματικότητα, όταν πάρεις ένα δρόμο, σε αυτόν θα συνεχίσεις. Ίσως με μικρά διαλείμματα, αλλά εκεί θα πορευθείς.
Μη με παρεξηγείτε, δεν έχω και κλιματιστικό, έναν ανεμιστήρα έχω μόνο, που ανακατώνει τη ζέστη να ξεγελιέσαι. Σήμερα λέει είναι η μεγάλη μεγάλη Πανσέληνος. Φαίνεται έτσι, γιατί βρίσκεται πιο κοντά μας. Αυτή τουλάχιστον μπορούν να τη δουν όλοι, αν έχουν βέβαια ακόμα τη διάθεση να κοιτάζουν φεγγάρια και να ρεμβάζουν ουρανούς. Δεν είναι η φτώχεια το πρόβλημα. Φτώχεια υπήρχε και τα παλιότερα χρόνια σε αυτό τον τόπο, αλλά τότε ήταν όλοι φτωχοί, ήταν όμως και άλλης ποιότητας η φτώχεια. Τότε υπήρχαν ακόμα κοινότητες, υπήρχαν γειτονιές, τα προβλήματα ήταν άλλου είδους, άλλου τύπου. Νομίζω πως τότε είχαμε ακόμα περιεχόμενο, ταυτότητα, και -νομίζω πάλι- όταν έχεις συλλογική ταυτότητα είναι πιο εύκολο να παλέψεις συλλογικά, είναι πιο εύκολο να συναντηθείς. Σήμερα σα να είμαστε σκορποχώρι, αλλού ο καθένας, μέσα στον ευήμερο πλούτο του, στο αστικό του σπίτι ή στο δρόμο, στην αυτοκινητάρα του... Σήμερα η ιδιώτευση έπιασε ταβάνι και
μετά σε πιάνουν στον ύπνο. Πόσες δεκαετίες δεν έδινε δεκάρα τσακιστή ο Έλληνας για το δημόσιο και το συλλογικό, εννοώντας το δημόσιο ως αξία; Τώρα όμως απαιτείται να ανασυγκροτήσουμε αυτές τις έννοιες-αξίες, γιατί μόνο έτσι μπορείς να παλέψεις. Πώς αλλιώς; Από τον καναπέ, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι;
Να όμως που σιγά σιγά και βήμα βήμα ξαναχτίζονται όλα αυτά. Τι ήταν οι πλατείες; Ένα αδέξιο βήμα να ξαναδομήσουμε τον δημόσιο χώρο που μας έκλεψαν, που τον αφάνισαν, που τον κατάντησαν μόνο αγοραίο και μάλιστα χώρο του πλούτου. Κάποτε οι δημόσιες αγορές ήτανε όμορφες και για τους φτωχούς. Υπήρχαν πολλά μαγαζάκια όπως στην Ευριπίδου με τα μπαχαρικά και σχεδόν όλα τα μαγαζιά έτσι ήταν, για όλους. Σήμερα κυριάρχησαν σχεδόν τα Mall, τα Attika, δηλαδή ο ύμνος στη χλιδή, ενώ το μαγαζάκι της γειτονιάς ήταν ύμνος στην ταπεινότητα του εμπορίου, ήταν το στοιχειώδες εμπόριο.
Τι είναι η ΕΡΤ και οι μαζώξεις στο προαύλιο; Αυτές τις μέρες όλος ο κόσμος κάνει ότι κάνανε μέχρι σήμερα μόνο περιθωριακές αναρχικές ομάδες που καταλάμβαναν τα παρκάκια και τα αυτοδιαχειρίζονταν. Ολόκληρη η κοινωνία, ενστικτώδικα και αναπόδραστα επιστρέφει στην καταγωγή της, για να επιβιώσει. Ξανασυναντιέται, ξαναφτιάχνει την αρχαία ελληνική αγορά, ξανασυζητά καθισμένη ανακούρκουδα πάνω στο χώμα για τα προβλήματά της, ξανακούει μουσικές δωρεάν και υπαίθρια.
Όλα αυτά γίνονται, σιγά σιγά, άγαρμπα και αδέξια. Φυσικό, αφού ήμασταν μουδιασμένοι, σχεδόν βαλσαμωμένοι στην ιδιώτευση τόσες δεκαετίες. Τώρα ξαφνικά οι αστοί συμμετέχουν σε καταλήψεις δημόσιων κτηρίων και οι αναρχικοί ακούνε με προσήλωση τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ!
 |
| Προαύλιο ΕΡΤ - Φωτογραφία: Κεράσια και Κρίνοι |
No comments:
Post a Comment